Volkomen Deugd en het Niet-Geboorterecht van een Geslaagd Leven volgens Aristoteles

Aristoteles

 
In de zoektocht naar een geslaagd leven heeft de oude Griekse filosoof Aristoteles waardevolle inzichten geleverd. Volgens Aristoteles is een geslaagd leven nauw verbonden met het bereiken van volkomen deugd. Deze filosofische benadering suggereert echter dat een geslaagd leven niet van nature voor iedereen is weggelegd. Laten we dit argument verkennen en ontdekken waarom Aristoteles van mening was dat volkomen deugd niet een geboorterecht is voor iedereen.

Aristoteles stelt dat een geslaagd leven wordt bereikt door het nastreven en ontwikkelen van deugdzaamheid. Volkomen deugd, volgens hem, is het hoogste niveau van deugdzaamheid dat een individu kan bereiken. Het omvat het harmonieus en oprecht beoefenen van deugden zoals moed, rechtvaardigheid, matigheid en wijsheid. Dit streven naar volkomen deugd vereist een langdurige en bewuste inspanning om deugdzame gewoonten te ontwikkelen en uit te oefenen.

Hieruit volgt het argument dat een geslaagd leven niet een geboorterecht is voor iedereen, zoals Aristoteles betoogde. Dit komt voort uit het feit dat de verwerving van volkomen deugd een voortdurend proces van groei en ontwikkeling vereist. Het vergt een diepgaande reflectie, oefening en training van deugdzame eigenschappen. Niet iedereen zal dezelfde mogelijkheden, omstandigheden en omgevingen hebben om dit proces volledig te doorlopen.

Ten eerste benadrukt Aristoteles dat volkomen deugd ontstaat door een opvoeding die gericht is op het cultiveren van deugdzame gewoonten en karaktereigenschappen. Niet iedereen heeft het voorrecht om op te groeien in een omgeving die gunstig is voor de ontwikkeling van deugdzaamheid. Sociale, economische en culturele omstandigheden kunnen belemmeringen vormen voor individuen om deugdzaamheid te cultiveren en te bereiken.

Daarnaast stelt Aristoteles dat volkomen deugd ook afhankelijk is van de persoonlijke capaciteiten en potentieel van een individu. Niet alle mensen worden geboren met dezelfde natuurlijke aanleg en talenten. Sommigen kunnen meer aanleg hebben voor bepaalde deugden, zoals intellectuele wijsheid, terwijl anderen sterker zijn in praktische deugden, zoals moed of rechtvaardigheid. De verschillen in aangeboren capaciteiten kunnen bepalend zijn voor het al dan niet bereiken van volkomen deugd.

Bovendien benadrukt Aristoteles dat externe omstandigheden en het lot ook van invloed kunnen zijn op het bereiken van volkomen deugd. Onverwachte tegenslagen, ongunstige omstandigheden of het ontbreken van de juiste sociale ondersteuning kunnen obstakels vormen op het pad naar volkomen deugd. Deze externe factoren liggen buiten de controle van het individu en kunnen de mogelijkheid om een geslaagd leven te bereiken beïnvloeden.

Het is belangrijk om op te merken dat hoewel Aristoteles stelt dat een geslaagd leven niet van nature voor iedereen is weggelegd, dit niet betekent dat het streven naar deugdzaamheid zinloos is voor degenen die deze belemmeringen ervaren. Aristoteles erkent dat iedereen, ongeacht hun omstandigheden, de potentie heeft om deugdzame eigenschappen te ontwikkelen en een betekenisvol leven te leiden. Het gaat erom dat individuen naar hun eigen mogelijkheden streven en zich inzetten voor het bereiken van een zo deugdzaam mogelijk leven binnen de context waarin ze zich bevinden.

In conclusie toont het begrip "volkomen deugd" van Aristoteles aan dat een geslaagd leven niet inherent toegankelijk is voor iedereen. De verwerving van volkomen deugd vereist inzet, reflectie en gunstige omstandigheden, waarvan niet iedereen kan profiteren. Desalniettemin benadrukt Aristoteles ook dat het nastreven van deugdzaamheid en het cultiveren van een deugdzaam karakter waardevol is voor alle individuen, ongeacht hun omstandigheden. Het is een voortdurende reis van groei en zelfontdekking, waarin het streven naar deugd een intrinsieke waarde heeft, zelfs als het uiteindelijke doel van volkomen deugd niet voor iedereen bereikbaar is.